Going Back to Forget

Going Back to Forget weerspiegelde de groeiende gedeelde interesse van een jonge generatie in Nederland in geschiedenis, culturele erfenissen en de grotere verbanden waar zij via hun familiegeschiedenissen deel van zijn. Vaak is de connectie daarmee niet vanzelfsprekend gegeven. De kunstenaars moesten actief op zoek naar verbinding – door terug te gaan naar plekken waar hun familiegeschiedenis zich heeft afgespeeld, verhalen te hervertellen, of herinneringen levend te houden aan ervaringen waar hun ouders of grootouders soms niet of niet eerder over konden spreken.

De persoonlijke zoektocht van elk van de kunstenaars resulteerde in werken waarin de kunst van het verhalen vertellen, rituele handelingen, materiële sporen, zintuiglijke impulsen als geur en smaak, schaduwbeelden en de eigen aanwezigheid terugkerende elementen zijn.

Zo volgde Sarojini Lewis (1984) de sporen van de migratiegeschiedenissen waarmee zij zelf is verknoopt. Dit bracht haar van Nederland naar Suriname, India, Engeland en Palestina. Zij portretteerde zichzelf in de landschappen van haar voorouders en liet in videoperformances de culturen waarmee zij verbonden is hun sporen trekken op haar huid.

Het werk van Sandim Mendes (1986) wordt gemotiveerd door haar verlangen zich als erfgenaam in de Kaapverdische cultuur in te weven. Zij graaft in de herinneringen van familieleden en vult leemtes in met haar eigen verbeelding. In een nieuwe installatie reconstrueerde zij de verhalen waarmee haar grootvader als griot geschiedenissen doorgaf en de toekomst van een leven elders voorzag.

In een indringend nieuw videowerk vond Sara Rajaei (Abadan, Iran, 1976) in het perspectief van een kind een stem voor herinneringen aan een vijandige wereld waar niet over gesproken mocht worden. Met sterke mentale beelden weet Rajaei te getuigen van ervaringen waarvoor documentaire beelden tekort schieten.