Libia Castro & Ólafur Ólafsson - Asymmetry

De artistieke praktijk van Libia Castro (Madrid, 1972) en Olafur Ólafsson (Reykjavik, 1973) focust op de overgang naar een post-fordistische fase van politieke, sociale en culturele ontwikkeling. Uitsluiting en uitbuiting zijn de belangrijkste kwesties in Castro en Ólafssons kritiek op flexibel burgerschap, dat is ontstaan onder druk van het verval van de natiestaat en de opkomst van de wereldmarkt en haar multinationals. Gebruik makend van verschillende media, genres en disciplines (van politieke geschiedenis tot gender studies en sociologie), schetsen de kunstenaars een gewonde wereld waarin deelname wordt geweigerd aan wie er niet bijhoort.

Assymmetrie
In het het multimediale en interventionistische werk van Castro en Ólafsson vormt asymmetrie een leidend principe. Ze leggen de vinger op onrechtvaardigheid en ongelijkheid, en portretteren zowel de machthebbers als degenen die worden afgewezen. Hun onderzoek naar de werking van ongelijkheid is een poging om de wetmatigheden achter de verdeling van macht te ontcijferen. In een zoektocht naar een universeel vocabulaire voegen ze teksten, talen en tradities in hun installaties bij elkaar.

’Asymmetry’ toonde een overzicht van hun installaties, videowerken, foto’s en objecten van tien jaar, waaronder de muziekvideo’s ‘Caregivers’ en ‘Lobbyists’, en de campagnes ‘Il Tuo Paese Non Esiste’ (Your Country Doesn´t Exist) en ‘ThE riGHt tO RighT’. Een monumentaal neonwerk van veertien meter lang laat afwisselend de tekst ThE riGHt tO RighT en ThE riGHt tO WrOnG lezen, en  wijst op de paradoxen van recht en vrijheid, om zo te bevragen wat (mensen)rechten eigenlijk inhouden.

Bij de tentoonstelling werd een driedelig symposium georganiseerd (9 februari, 13 maart en 17 april 2013).

Reacties
“De eerste grote overzichtstentoonstelling van Castro & Ólafsson vindt in Rotterdam plaats, de stad waar ze – naast Berlijn – wonen en werken. Daarmee heeft TENT, één van de meest ambitieuze stedelijke centra voor Beeldende Kunst van het land, grote namen in huis.” (Sacha Bronwasser, Volkskrant, 14 februari 2013)