Face Value

De geest van het marktdenken als oplossing voor alles, waarde alom rond in het Nederlandse kabinetsbeleid. De wereld wordt daarin nog slechts in economische termen geduid: breng je geen geld op, dan ben je af. Voor de Nederlandse kunsten werd duidelijk dat zij zich in het keurslijf van vraag en aanbod moesten persen, van een product waar vraag voor moet zijn. Als er al werd gesubsidieerd heette dat nu investeren. Voor de overheid waren productdesigners en de creatieve industrie de redders van de culturele wereld, want zij weten hoe je met vraag en aanbod om moet gaan. Dutch Design werd het boegbeeld van de Nederlandse kunsten en de ontwerper de spindoctor van elk te verkopen product. Hal Foster schreef het al in zijn beroemde ‘Design and Crime’ (2002).

Tegen deze achtergrond, richtte Face Value richt zich op de herevaluatie van het autonomievraagstuk voor het ontwerpproces. Welke rol speelt onafhankelijk onderzoek, zonder zicht op mogelijke toepassingen, zonder belang, zonder opdrachtgever, in de ontwikkeling van het werk van de ontwerper? Welke waarde hebben autonomie, authenticiteit en oorspronkelijkheid – zo typerend voor het werk van de beeldend kunstenaar – voor de praktijk van productontwerper Bertjan Pot, grafisch ontwerpers 75B, designer Sophie Krier en modeontwerper Marga Weimans?

In de tentoonstelling presenteerden deze vier prominente Rotterdamse ontwerpers hun autonome onderzoek als structureel onderdeel van hun praktijk. Ze toonden hun schatplicht aan de vrije kunsten en ondergroeven deels het belang van de eigen opdrachtenpraktijk. Zonder de woorden die horen bij het discours rondom design: toepasbaar, oplossingsgericht, duurzaam, ecologisch sociaal design. Los van vraag en aanbod vroegen ze aandacht voor het kwetsbare en moeilijke proces van het onderzoek, op een plek buiten de commerciële arena, ergens tussen het private en publieke moment, waar het niet alleen om (massa)reproduceerbare ontwerpen draait, maar ook om individuele wensen en verlangens.