Nicky Assmann (Utrecht, 1980) maakt gebruik van licht, mechanica en abstracte geometrie om optische verschijnselen te creëren waarmee ze het mentale en fysieke waarnemingsproces onderzoekt. Tegen de achtergrond van onze beeldcultuur, waarin de werkelijkheidsbeleving zich steeds meer in het virtuele domein voltrekt, keert ze terug naar de fysieke fundamenten van het zien. In haar artistieke onderzoek verbindt ze actuele technologische ontwikkelingen met elementaire natuurkundige processen.
Optische werken
De tentoonstelling bestond uit ruimte-vullende werken. ‘Radiant’ is een dynamische ‘mobile’ sculptuur waarin door een precieze balans tussen ruimte, vorm, beweging en licht, optische patronen en kleureffecten optreden. Het werk doet denken aan twintigste-eeuwse kunstenaars als Calder, Bridget Riley en Otto Piene, die met hun abstract-geometrische werk een universalistische vormentaal ontwikkelen, in een poging de kunst te transformeren.
In haar afstudeerwerk, de cinematografische installatie Solace, wordt een enorm vlies van zeepvloeistof opgetrokken en zo belicht dat er een turbulente choreografie van licht, kleur en vloeiende bewegingen ontstaat, die daarna weer uiteenspat en verdwijnt.
Experiment met natuurkundige processen
Assmann experimenteert met de eigenschappen, het gedrag en de esthetiek van materialen in natuurkundige processen. Een preview van het filmwerk ‘Liquid Solid’ (i.s.m. Joris Strijbos) toonde de registratie van het bevriezen van zeepvliezen in de buitenlucht met temperaturen tegen -22 graden Celsius. Het werk is het resultaat van een onderzoek in samenwerking met het Kilpisjärvi Biologisch Station van de Universiteit van Helsinki.
‘Aurora (Studies)’ bestaat uit een onderzoek naar het oxidatieproces van koperplaten. Assmann bewerkte het materiaal en fungeert zo als katalysator; langzaam, bijna onzichtbaar, veranderden de kleurschakeringen van de platen in de loop van de tentoonstellingsperiode.
Reacties
“Op Radiant vormt Solace met zijn regenboogkleurige zeepgordijn en zijn projecties die het lege ‘niets’ tot een grandioos ‘iets’ maken, nog steeds het hoogtepunt.” (Lucette ter Borg, NRC Handelsblad, 3 november 2015)
“Een ‘oooooooh’ ontsnapte mij. Even zag ik mijzelf weerspiegeld in twee dunne, trillende, half doorzichtige spiegels waarin de meest ongelooflijke kleuren door elkaar krioelden.” (Jeanne Prisser, de Volkskrant, 4 november 2015)
De tentoonstelling werd mede mogelijk gemaakt door het Mondriaan Fonds, Fonds 21, Stimuleringsfonds en Stichting Stokroos.