Sense and Sensitivity

Rossella Biscotti presenteerde haar nieuwe film The Sun Shines in Kiev, waarin de Russische filmer Shevchenko centraal staat. In 1986 was hij een van de eersten die na de Tsjernobyl-ramp ter plekke aanwezig was en de gevolgen van de ramp registreerde. Op zijn filmrol bleken onverklaarbare witte vlekken te zitten—het gevolg van de schadelijke straling, vrijgekomen tijdens de Tsjernobylramp. Een zichtbaar bewijs van dit zo onzichtbare fenomeen dat de Russische overheid liever had ontkend.

Onderzoek is een wezenlijk onderdeel van de artistieke praktijk van Susanne Kriemann. Ze presenteerde de resultaten van haar onderzoek naar de politiek-ideologische kwestie rond een monument van farao Ramses, dat in de openbare ruimte van Cairo staat opgesteld. Het beeld heeft sterk te lijden gehad onder de luchtvervuiling. Het dilemma voor het stadsbestuur was: moet het beeld blijven staan als symbool van een trots Egypte, of moet het museaal worden bewaard als symbool van een voorbije geschiedenis? De gemoederen liepen hoog op.

Toine Klaassen werkte in TENT in zijn Laboratorium Voor Hedendaagse Archeologie. Klaassen vraagt aandacht voor de poëzie van het onooglijke, het kleine en het veronachtzaamde. Hij verzamelt zonder vooropgezet plan weggegooide voorwerpen in zijn omgeving en gaat daar vervolgens mee aan de slag. Het werk ontstaat vaak onder de ogen van het publiek in een performatieve setting, waarbij hij het absurdistische niet schuwt. Of zoals Klaassen zelf stelt: ‘Als je een vlinder met je handen vangt gaat het poeder van zijn vleugels af en blijft er een vodje over.’

Boris van Hoof toonde Moving Portrait, een ingenieuze installatie waarin de 16mm filmprojector een hoofdrol speelt. Drie projectoren draaien in een eindeloze loop filmstrips. De strips worden langs een stellage van metalen buizen omgeleid. Het beeld is leeg, betekenisloos, totdat uit het samenspel van de stroken een gezicht opdoemt, het gezicht van Boris van Hoof. Het gebruik van celluloid heeft iets nostalgisch, maar dan een nostalgie die door Van Hoof wordt ingezet in een pleidooi voor authenticiteit en uniciteit.

Het werk van Axel Reusch laat zich ondanks zijn objectmatig karakter nog nét benoemen als schilderkunst. Het werk is ongenaakbaar en ondoorgrondelijk. Sommige objecten zijn gemonteerd aan de wand, andere staan op de vloer of leunen tegen de muur. De wereld die Reusch verbeeldt is intiem en nabij. Hij verwijst naar zaken uit het dagelijks leven: objecten van de straat of uit het huis. Licht, schaduw, ruimte, ze worden niet afgebeeld maar gecreëerd met eenvoudige middelen.