The People United Will Never Be Defeated

Kunstenaars zijn zich allang bewust van de maatschappelijke implicaties van hun werk. Ook politici spreken zich regelmatig uit over de rol van kunst in de maatschappij. Een zekere vorm van sociale betrokkenheid is tenslotte in bijna elk kunstwerk wel vast te stellen. In The People United Will Never Be Defeated ging het echter niet om de kunst die zijn engagement toont. Centraal stonden kunstenaars die nadrukkelijk en expliciete de politiek als systeem aan de orde stellen: het stemmen, de redevoeringen, de campagnes, het vergaderen, de beslissingen. Dicht op de huid van de politicus gaan ze dialoog aan met de gevestigde orde.

Een inspiratiebron voor de tentoonstelling vormde het essay ‘Post-propaganda’ (Jap Sam Books, 2010), door kunstenaar Jonas Staal. De tentoonstelling omvatte onder meer de zaalvullende installatie Politiek Kunstbezit, waarin Staal kunstwerken uit de fractiekamers van de Rotterdamse politieke partijen bijeenbracht. Filmmaker Rob Schröder interviewde de politieke partijen over hun kunstcollecties.

Vanuit een informatiestand gaf BAVO advies over de maatschappelijke positie van de kunstenaar en hoe deze te verbeteren. Libia Castro & Ólafur Ólafsson portretteerden lobbyisten tijdens hun werk bij het Europees Parlement. Iratxe Jaio & Klaas van Gorkum verwisselden campagneborden in het centrum van Rotterdam voor nieuwe, eigen campagneborden en toonden hun videoregistratie van de publieke reacties gedurende de verkiezingsperiode. Sjoerd Oudman realiseerde voor alle politieke partijen een campagnelied. Tellervo Kalleinen & Oliver Kochta presenteerden hun project Complaints Choir, waarin zij stadsbewoners oproepen hun klachten te bundelen en in koor te zingen. Een videowerk van Domenique Himmelsbach de Vries toonde op indringende wijze hoe ratio en gevoel elkaar afwisselen bij het stemmen op Nederlands omstreden politicus Geert Wilders.

De titel van de tentoonstelling verwijst naar een Chileens protestlied uit de jaren zeventig: ‘El pueblo unido jamas sera Vencido’ van Sergio Ortego. Het was een periode waarin veel Chileense kunstenaars naar Europa en Rotterdam vluchtten. In de jaren die volgden uitten zij hun politieke protesten op de muren van de havenstad.