Isa Andreu, Hadar Bernstein, Rachel Carey, Aline Keller, Anke Kuipers, Cornelia Heusser, Esperanza Rosales, David Stamp, Joshua Thies, Kathrin Wolkowicz
“‘Never odd or even’ kan van links naar rechts, en van rechts naar links worden gelezen. Het woord palindroom – want zo heet dit boeiende verschijnsel – komt uit de Griekse taal, waarin ‘palin’ staat voor ’teruggaan’, ‘op je eigen schreden terugkeren’; ‘dromos’ voor ‘de weg’. Palindromen vergen heel wat flexibiliteit van de lezer; al is de juiste letterreeks aanwezig, dan hoeft de spatiëring nog niet te kloppen. En – zeker niet in de laatste plaats – ze zijn ook nog eens verbonden met de oorsprong van het leven. Er zijn namelijk reeksen van palindromen nodig om DNA-moleculen opnieuw te combineren.
Voor deze expositie is de titel ‘neveroddoreven’ gekozen, want je kunt – net als bij kunst en de meeste groepstentoonstellingen – tijd nemen om na te denken over de betekenis, net zo goed als je kunt proberen om de inherente betekenis van ruimtelijk georganiseerde verbanden te achterhalen. Of je gaat misschien nadenken over het spel met woorden en getallen, dat zowel vooruit als achteruit werkt.”
Over de kunstenaars
Isa Andreu groeide op in havenstad Valencia, die in korte tijd veranderde van een nauw verweven werkgemeenschap naar een onderdeeltje van de geglobaliseerde economie. In deze context was Andreu geïnteresseerd in herinnering en het idee van het verloren archief. Kan er nog over het verleden worden verteld als het archief is verwaarloosd of verdwenen?
Hadar Bernstein werkte aan architectonische plannen voor de ‘zwarte stad’. Volgens een legende heeft de modernistische ‘witte stad’ in Tel Aviv een ondergrondse schaduw. Terwijl de witte stad symbool staat voor de wens het Europese 20ste-eeuwse idealen naar het Midden-Oosten over te brengen, draaien er in de zwarte stad donkere motoren, die alles aansturen. Nieuws over die zwarte stad kan slechts de schaduw werpen van een gerucht, om daarna te verdampen.
Rachel Carey spreekt in allegorieën. Nederige wezens krijgen een stem. Hun onderdanige gestalten werpen imposante schaduwen. We woonden nog in grotten toen iemand zei: ‘Breng me een vlam, en met mijn hand zal ik je in de schaduwen mijn wereld laten zien.’ Dat was de uitvinder van de eerste film. Rond diezelfde tijd begonnen mensen te beseffen dat het paradijs zich altijd elders bevindt.
Aline Keller creëerde een installatie met zes stemmen, die een moeizame communicatie tot stand brengen via strijd, onderhandeling en herhaalde misverstanden.
Anke Kuipers weet dat een kenmerk van de barokkunst het vervagen van de identiteit van objecten is. Een troon bijvoorbeeld, ontvouwt zich in de richting van vloer en plafond en wordt architectuur; de rijke versieringen van de troon vloeien weer samen tot een sculptuur. Bernini en Kuipers delen hun fascinatie voor de ruimte tussen de tweede en derde dimensie.
Cornelia Heusser bouwde drie podia, zette ze boven op elkaar, en bezaaide ze met vormen en kleuren die als kauwgom aan het netvlies kleven. Op het bovenste podium is al iets gebeurd, of staat nog iets te gebeuren. Hier komen objecten en mensen tot leven, klaar voor hun performance.
Esperanza Rosales schreef een script dat inhaakte op twee ontdekkingen van de romantische beweging: zelfbespiegeling en de monologue intérieur. De karakters in haar stuk spreken met stemmen die lezers van Balzac, Shelly of Novalis wellicht bekend voorkomen. Ze zijn op zoek naar metgezellen met wie ze hun eenzaamheid kunnen delen.
Als de homunculus, zoals in vroegere tijden werd aangenomen, een wezentje is dat in elke cel van elk mens leeft, wat leeft er dan in elke cel van de homunculus? Als het een homunculus is, wat leeft er dan in elke cel van de homunculus? David Stamp nam zijn publiek mee op een reis door het carnavaleske. Terwijl zaken werden ontrafeld, bleken ze ook weer in elkaar te passen.
Joshua Thies verzamelde objecten uit een verloren stad, of misschien uit een stad die nog gebouwd moet worden. Hij onderzocht een aantal maniakale visionairs, zoals Camp King Gillette en Elisha Graves Otis, die hun eigen fantasiewereld van de toekomst wilden bouwen. De psychologische schil die over zulke virtuele werelden ligt, fascineerde Thies.
Kathrin Wolkowicz onderzocht de perceptie van tijd binnen film. Hoe ontvouwen verschillende tijden zich in een film, en wat is hun onderlinge wisselwerking? In haar stomme 16 mm zwart-witfilm creëerden tekst en beeld een ruimte waarin de verleden en tegenwoordige tijd samensmolten.
kunstenaars
Isa Andreu, Hadar Bernstein, Rachel Carey, Aline Keller, Anke Kuipers, Cornelia Heusser, Esperanza Rosales, David Stamp, Joshua Thies, Kathrin Wolkowicz