Giuseppe Licari (Erice, Sicilië, 1980) presenteerde zijn slaksteenverzameling als een eigentijds mineralogisch kabinet van het antropoceen. Hij won pigmenten uit de slaksteen, zoals kunstenaars vroeger pigmenten uit kostbare steensoorten haalden. Daarnaast maakte hij foto’s van het postindustriële landschap dat, met vreemde kleuren en heuvels tot wel 50 meter hoog, zowel verontrust als fascineert.
Landschapsbeelden en mineralogische verzamelingen hielpen ooit een beeld vormen van de natuur als goudmijn van producten en grondstoffen, en voedden de opvatting dat die natuurlijk geëxploiteerd moesten worden. Licari’s foto’s en mineralogisch kabinet grijpen terug op die geschiedenis, en verbeelden de wereld die daaruit is voortgekomen en die nu onze erfenis is. Zijn slaksteenverzameling laat zich lezen als een geologisch archief, dat getuigt van de economische en sociale processen die het hedendaagse landschap hebben gevormd. Maar het roept ook vragen op: Wat voor leefwereld vormt onze door mensen gemaakte natuur voor de toekomst?
Erfenissen van de staalindustrie
Giuseppe Licari ontwikkelt projecten rondom industrieel en natuurlijk erfgoed, en werkt daarvoor vaak op locatie. Hij maakte Schlak tijdens een residency in een voormalig mijnbouwgebied in Belval, Luxemburg. Maar de staalindustrie, die een cruciale factor was in de groei van de mondiale economie, heeft alom sporen nagelaten. Ook in Nederland worden omstreden staalslakken gebruikt, onder meer bij de aanleg van dijken. We zijn zelfs zo aan landschappen van industrieel afvalmateriaal gewend geraakt, dat we het meestal niet eens opmerken.
Met dank aan Public Art Experience – BeHave door Le Fonds Belval, Belval, Luxembourg.