Winnaars TAA 2013

Juryrapport
Om met een positieve kanttekening te beginnen: de rijke mogelijkheden in de audiovisuele kunst binnen de Nederlandse kunstacademies is indrukwekkend en vraagt tegelijkertijd veel van ons. Het is een bijna onmogelijke taak voor een jury om genomineerden te jureren die zó uiteenlopend zijn en zich dus moeilijk met elkaar laten vergelijken. Sommigen waren uitmuntend op technisch vlak, terwijl anderen met basale middelen juist een sterk en goed uitgevoerd concept presenteerden. Van persoonlijke verhalen tot documentaire werken over identiteit en sociaalpolitieke verhoudingen, van fantastisch tot performance en van computerspellen tot filmische emoties.

Onder de genomineerden bestaat er een duidelijk bewustzijn dat zij op de hedendaagse visuele cultuur dienen te reflecteren en daar betekenis uit dienen te halen. In verschillende werken uitte dit zich in experimenten met found footage, animatie en schilderkunstige en cinematografische tradities. Als jury zien wij vele en verschillende mogelijkheden voor de afgestudeerden om hun weg te vervolgen, zowel binnen als buiten de kunstwereld.
Wij hebben unaniem besloten over de volgende drie geselecteerde werken.

Een eervolle vermelding in het kader van de Tent Academy Award gaat naar:
Kijken waar ik niet kijken kan door Rachel Heemskerk
Met dit intrigerende portret bevraagt Rachel op persoonlijke wijze de verschillende manieren van interviewen. De film is een poging om de psyche van iemand die dichtbij staat te doorgronden, zonder dat dit daadwerkelijk lukt. Ze gebruikt de camera als en psychologisch en analytisch gereedschap, maar voorkomt dat ze in de val van het therapeutische trapt. De manier waarop de vijf minuten durende film is opgebouwd is uitermate goed uitgebalanceerd. Er is emotie, maar het wordt niet over-emotioneel; de film raakt je door de juiste afstand te houden, zowel in woorden als in de gehele entourage.

Unaniem selecteerden we de winnaar van de TAA 2013:
Is this real love? Of course not door Florian Krepcik
Florian heeft een innovatieve filmische ervaring gecreëerd die gevoel plaatst in een normaal gesproken ongevoelige omgeving. De manier waarop hij computerspellen gebruikt als readymade beeldmateriaal, zet je aan het denken over de echte en de digitale wereld, over infrastructuur, architectuur en beweging. Door de esthetiek van film toe te passen en de beelden vooral zwart-wit te maken, ontstaat er eenheid. Het artificiële wordt in het flikkerende licht echter nooit uit het oog verloren. Het geluid is briljant, de selectie cinematografische citaten geweldig en de titels van de verschillende hoofdstukken wekken op een slimme en ongebruikelijke manier de indruk van een associatief verhaal.

Foreign Film Award gaat naar:
My Friends door Vasilis Karvounis

De vrienden van Vasilis hebben humor en zijn grotesk. Je hebt niet echt een idee waar je nu precies naar kijkt. Zijn het voortplantingsorganen die tegen je praten? De geluiden en woorden die ze uiten en de afbeeldingen van kelen en stembanden vormen samen echter een perfecte symbiose. Vasilis maakt ons bewust van een haast nooit gezien mini-koor van het belangrijkste instrument waarover we beschikken om onze aanwezigheid in de wereld te benadrukken.